Roemeense geschiedenis

De geschiedenis van het huidige Roemenië is terug te voeren tot de prehistorie. Archeologische sporen van menselijke nederzettingen uit ongeveer 40.000 v.Chr. Zijn verspreid over het hele grondgebied gevonden.

Niettemin is de eerste schriftelijke vermelding van de stammen die binnen de grenzen van de moderne Roemeense staat wonen, afkomstig van de Griekse historicus Herodotus. Het gebied dat overeenkomt met het huidige Roemenië werd bewoond door een confederatie van stammen genaamd Dacians, van de grotere familie van de Getae-populatie. Tijdens de periode 101 - 106 na Christus versloeg de Romeinse keizer Trajanus het Dacische koninkrijk, toen onder de heerschappij van koning Decebalus, en veroverde het Dacische koninkrijk. De Romeinse provincie Dacia was intens gekoloniseerd tussen 106 en 271 n.Chr., Het moment van de Romeinse terugtrekking, leidend tot de lokale bevolking die de taal en cultuur van de veroveraars overnam. Het proces, Romanisering genoemd, bracht de Proto-Roemeense taal voort.

Na de terugtrekking en gedurende de vroege middeleeuwen werd het gebied periodiek binnengevallen door Gothen, Hunnen, Slaven, Magyaren, Cumans en andere nomadische stammen.

Hoewel de kerstening van de bevolking is begonnen tijdens de Romeinse periode, het bewijs laat zien dat het proces schaal kreeg na de terugtrekking en gedurende de vroege middeleeuwen. Na de komst van Bulgaren werd Slavisch geïntroduceerd als de liturgische taal.

Tegen de ^13e eeuw, de overheden van Walachije en Moldavië verscheen, ten zuiden en ten oosten van de Karpatenboog. Binnen in de Karpaten boog, werd de hedendaagse Transsylvanië deel van het Koninkrijk van Hongarije tijdens de 11 ^e eeuw.

De Ottomaanse Turken veroverden Constantinopel in 1453 en de dreiging van het Ottomaanse rijk bereikte snel de grenzen van de nieuw gevormde vorstendommen. Ze niettemin handhaafden hun autonomie tot halverwege de ^16e eeuw en was getuige van een snelle opeenvolging van heersers. Onder hen, Wallachian Vlad Ţepeş werd later de inspiratiebron voor het personage van Bram Stoker, Dracula. Het vorstendom Moldavië bereikte een culturele, diplomatieke en militaire hoogtepunt tijdens het 47-jarige bewind van Stefan cel Mare, in de tweede helft van de ^15e cen tury.

Gedurende een korte periode in 1599 werden Walachije, Moldavië en Transsylvanië geregeerd als een enkele staat onder de heerschappij van Mihai Viteazul. Na zijn dood werden Walachije en Moldavië vazal voor het Ottomaanse rijk en vielen geleidelijk onder Ottomaanse suzereiniteit tot de 19 ^e eeuw. De provincies behielden hun interne onafhankelijkheid in ruil voor eerbetuigingen die regelmatig aan de Empire-financiën werden betaald. Een prominente figuur uit het tijdperk van de Verlichting in de Roemeense vorstendommen was Dimitrie Cantemir, die naast het feit dat de heerser van Moldavië tijdens de late ^17e eeuw, was ook een filosoof, historicus, componist en etnograaf.

Het Hongaarse koninkrijk was 150 jaar een Ottomaanse provincie, toen het Turken werden verslagen door de Oostenrijkers in 1699. Transsylvanië, samen met de rest van het koninkrijk, werd een deel van het Oostenrijkse rijk geregeerd door de Habsburgers.

Aan het begin van de 19 ^e eeuw, de spanningen begonnen op te bouwen in Walachije en Moldavië, toen het Ottomaanse suzereinistische regime strenger werd. In 1821 leidde Wallachian Tudor Vladimirescu een opstand die met geweld werd beëindigd toen hij werd gepakt en geëxecuteerd door de Ottomanen.

De Russisch-Turkse oorlog van 1828-1829 sloot af met de twee provincies die onder Russisch toezicht komen. Het jaar 1848 bracht een revolutionaire golf met zich mee, die de meeste Europese landen overspoelde. Opstanden gericht op het verkrijgen van volledige onafhankelijkheid brak uit in zowel Walachije en Moldavië, terwijl in Transylvania het doel was van de omwenteling was nationale emancipatie. De revolutie werd onderdrukt in alle drie de provincies.

Als gevolg van de revolutie van 1848 kwam de zaak Walachije en Moldavië echter in de aandacht van de grote mogendheden van het moment, die echter hun pleidooi voor eenwording en onafhankelijkheid verwierpen. In 1859 werd Alexandru Ioan Cuza door zowel Moldavische als Walachijse vertegenwoordigers verkozen tot een heersende prins en een de facto eenwording van de twee vorstendommen werd bereikt.

In 1866 werd Cuza naar ballingschap gestuurd en prins Karl van Hohenzollern-Sigmaringen werd geroepen om hem te vervangen, als Prins Carol van Roemenië. Onder zijn bewind kregen de verenigde vorstendommen in 1878 de onafhankelijkheid en werd de moderne staat Roemenië gesticht. In 1888, Prins Carol werd koning Carol de ^1e. Zijn regering markeerde een periode van radicale sociale, economische en culturele hervormingen die het aanzien van de Roemeense samenleving grondig hebben veranderd.

In 1914 stierf koning Carol I en koning Ferdinand, zijn opvolger, leidde het land tot zijn dood in 1927.

Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak in 1914, bleef Roemenië aanvankelijk neutraal en voegde zich uiteindelijk bij het conflict in 1916, aan de kant van de geallieerde mogendheden. In 1918, Transylvania en andere kleinere gebieden met de meerderheid van de Roemeense bevolking verenigd met het Roemeense koninkrijk, resulterend in wat bekend stond als het Grotere Roemenië.

Een korte periode van welvaart volgde in het eerste decennium na de vereniging, tot de dood van koning Ferdinand. De vierde het decennium van de ^20ste eeuw was een turbulente periode. Etnische spanningen namen toe naarmate de nationalistische, antisemitische partij de IJzeren Garde populariteit verwierf door het hele land, tegen de achtergrond van de economische gevolgen van de Grote Depressie. Koning Carol II nam de macht en installeerde een autoritair regime.

Toen de Tweede Wereldoorlog begon, verslechterde de interne politieke situatie aanzienlijk, waarbij koning Carol II afstand deed van zijn zoon, koning Michael. De kracht was echter eigenlijk in handen van antisemitische maarschalk Ion Antonescu. Na bijna twee jaar neutraal te zijn geweest, werd Roemenië in juni 1941 gedwongen de oorlog te beginnen en zich aan de zijde van de As tegen de Sovjet-Unie en zijn bondgenoten te scharen. Op 23 augustus 1944, een paar dagen later het Sovjet Rode Leger ging het land binnen, Roemenië veranderde van partij en keerde zich tegen nazi-Duitsland.

Het land is uit het conflict gekomen en heeft aanzienlijk grondgebied verloren, waaronder de regio Bessarabia, nu de Republiek Moldavië. Als koning Michael trad af en vertrok in 1947, Roemenië werd een communistische staat onder de directe invloed van Moskou. Het eerste decennium van communistische heerschappij was bijzonder hard, omdat een nieuwe sociale en economische orde werd opgelegd aan de Roemeense samenleving, die leidde tot duizenden mensen worden gevangengezet om politieke, economische of onbekende redenen.

In 1958 trokken de Russische troepen zich eindelijk terug uit Roemenië en de regering van het land begon haar vrijheid te ontkennen door de invloed van de Sovjet-Unie. Nicolae Ceauşescu werd president in 1967, een functie die hij tot zijn dood in 1989 zou behouden. Tegen het einde van de jaren 1970, was de heerschappij van Ceauşescu steeds despotischer geworden, omdat hij een persoonlijkheidscultus oplegde en het land in een ambitieuze pl een van de terugbetaling van al haar buitenlandse schuld die uiteindelijk de bevolking verarmde. Tijdens de jaren 1980, zijn beleid aangescherpt en ontevredenheid steeg als hij zette zijn drastische maatregelen.

1989 bracht de val van de communistische regimes in de meeste landen de landen achter het IJzeren Gordijn. In Roemenië begon de revolutie in december 1989, in de stad Timişoara, en verspreidde zich al snel over het land. Ceauşescu werd omvergeworpen en op 25 december 1989 geëxecuteerd.

Ion Iliescu, de leider van een advertentie -hoc partij genaamd National Salvation Front, werd de eerste president van het land na de val van het communisme. In 1996 koos het land zijn eerste president die het centrum-recht vertegenwoordigde, Emil Constantinescu. Het laatste decennium van de 20e eeuw was bijzonder tumultueus, met impopulaire vrijemarktmaatregelen geïmplementeerd tegen de achtergrond van een sterke politieke en wetgevende instabiliteit.

Het begin van de 21e eeuw werd gekenmerkt door de verdere opening van het land samen met onderhandelingen om de NAVO en de Europese Unie te betreden. Roemenië werd in 2004 toegelaten tot de NAVO en werd in 2007 lid van de Europese Unie. In 2004 werd Traian Băsescu tot 2 december verkozen tot president, die deze positie bekleedde voor twee opeenvolgende mandaten. 014 wanneer Klaus Iohannis tot president wordt gekozen.

Geschiedenis van Boekarest

Ondanks overblijfselen van menselijke nederzettingen uit het paleolithicum bestaan op het huidige grondgebied van de Roemeense hoofdstad; historici zijn het erover eens dat de werkelijke stad Boekarest kwam tot leven tijdens de Middeleeuwen. De oprichter ervan is een herder genaamd Bucur, die zijn naam aan de nederzetting gaf. Het eerste zekere schriftelijke bewijs van Boekarest dateert uit 1459, toen de Walachese heerser Vlad Ţepeş de citadel vrijstelde van de de plicht om belastingen te betalen.

De eerste constructie die nog in zijn oorspronkelijke vorm is bewaard, is een kerk die is gebouwd tussen 1558 en 1559 in het gebied dat tegenwoordig bekend staat als Curtea Veche en nu deel uitmaakt van het historische centrum van de stad. Gedurende de twee eeuwen dat daarna groeide de citadel in omvang, zich uitstrekkend aan beide oevers van de rivier de Dâmboviţa, en werd de meest bevolkte nederzetting in de regio. In het midden van de ^17e eeuw, de stad ging door een korte periode van verval, getuige civiele up opstanden, Tataarse en Ottomaanse aanvallen, droogten, hongersnoden en een verwoestend vuur.

In 1659, na talrijke veranderingen tussen Boekarest en Târgovişte, werd de hoofdstad van Walachije naar Boekarest overgebracht. Na die datum, een verscheidenheid aan administratieve, re liggende en commerciële gebouwen werden gebouwd, velen van hen in de lokale architecturale stijl van Brâncovenesc die zijn naam dankt aan Constantin Brâncoveanu, prins van Walachije tussen 1688 en 1714. Tijdens zijn bewind waren belangrijke civiele werken ca uitgeroeid, zoals de Mogoşoaia-brug, nu een van de belangrijkste verkeersaders van Boekarest, Calea Victoriei.

Vanwege de toenemende betrokkenheid van het Ottomaanse rijk bij de aanstelling van de Walachijse vorsten, staat de ^18e eeuw ook bekend als t de Phanariot-periode, genoemd naar een district in Constantinopel. Enkele van de mooiste constructies van het architecturale erfgoed van de stad, de Stravropoleos, Creţulescu-kerken dateren uit deze tijd. Tegelijkertijd zijn uitbraken van builenpest, f aminen en aanvallen van Ottomaanse, Oostenrijkse en Russische troepen zich heeft voorgedaan regelmatig, tot halverwege de 19 ^e eeuw.

Tussen 1829 en 1834 werd Wallachia gerund door een Russische militaire administratie. Generaal Pavel Kiseleff werd aangesteld om de provincie en ondernam een aantal maatregelen om het stadsbestuur te verbeteren. Een van de belangrijkste van de straten van Boekarest draagt nog steeds zijn naam.

Tijdens de eerste helft van de 19e ^eeuw de plaatselijke gewoonten, instellingen en De mentaliteit verschoof toen de adel zijn blik van het Ottomaanse Rijk begon te wenden en naar West-Europa keek. De veranderingen werden dieper na de eenwording van de vorstendommen van Walachije en Moldavië en de benoeming van een Duitse koning een paar jaar later. De stedenbouw van de stad volgde de modernisering van de maatschappij op de voet, aangezien de meeste constructies en wegen die in de vorige eeuwen waren gebouwd, werden weggevaagd en de configuratie van het huidige Boekarest werd getekend. De r eign of Carol Ik was ook toen Boekarest begon te lijken op een Europese hoofdstad en zijn onofficiële titel "Klein Parijs" kreeg.

Tijdens het interbellum zag Boekarest zijn laatste periode van bestuurlijke en culturele bloei als nieuw residentiële en zakelijke districten werden gebouwd en de stad uitgebreid territoriaal. De neo-Roemeense bouwstijl ontstond, geïnspireerd door de Brâncovenesc-stijl, waarbij Ion Mincu de meest invloedrijke architect van zijn tijd was. Openbaar vervoer was m Geëvalueerd met de introductie van de eerste elektrische trams en bussen.

De stad werd zwaar beschadigd door een aardbeving in 1940, evenals door bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De communistische periode tussen 1947 en 1989 veranderde dramatisch het gezicht van de hoofdstad van Roemenië. De massale stadsverhuizingsplannen van de regering leidden tot een explosie van de bevolking van de stad. Vanaf de jaren 1970, werden uitgebreide neighoubrhoods gesloopt en uitgebreide wijken met blokken van flats werden gebouwd om de recent bewogen inwoners te huisvesten. Er werden civiele constructies gebouwd die de stijl van sociaal realisme in de Sovjet-Unie imiteerden.

In 1977 schudde een aardbeving van 7,4 graden op de schaal van Richter het land en heeft de hoofdstad zwaar getroffen, heeft 1500 levens geëist en oude gebouwen vernietigd. Het evenement was de belangrijkste aanleiding voor een grootschalig plan om een nieuw Civic Center te bouwen, dat zich in de jaren tachtig materialiseerde en culmineerde met de bouw van de het huidige Parlementsgebouw, het op een na grootste gebouw ter wereld.

In december 1989 werden in de straten van Boekarest de massale protesten en het geweld georganiseerd dat leidde tot de val van het communisme.

Na de communistische periode is de stad geweest ondergaan een proces van modernisering, met zowel vernietiging en herstel van het architecturale erfgoed.

Diensten Aanbevolen