Letland

Het land van de hedendaagse Letland werden voor het eerst geregeld rond 3000 voor Christus. Aan het eind van ^de 12 e eeuw waren de Baltische stammen de laatst overgebleven heidenen in Europa en in 1198 de paus en het Heilige Roomse keizer stuurde eerst kruisvaarders naar de regio. Door de late ^13de eeuwse Duitse kruisvaarder bestellingen had volledig onderwierp de landen die bekend werd als Livonia.

In het begin van de 16 ^{e eeuw} hielp de protestantse Reformatie over de ontbinding te brengen van de Livonian Confederatie. Bijgevolg, in de periode tussen het einde van de 16 ^{e eeuw en} het begin van de ^18e eeuw op het grondgebied van de hedendaagse Letland en Estland werden verdeeld tussen de Pools-Litouwse Gemenebest, de Zweedse Koninkrijk en Rusland. Het hertogdom Koerland op de zuidelijke oever van de rivier de Daugava was deels autonoom en diende als een vazal van de Commonwealth.

Tijdens ^de 18 e eeuw de Baltische gebieden werden geleidelijk opgenomen in het Russische Rijk. Door de eeuwen heen het lokale bestuur van de Baltische landen nog steeds in handen van de Baltische Duitsers, afstammelingen van de kruisvaarders, die ook de dominante sociale en economische lagen van de samenleving waren.

De emancipatie van de slaven die aan het begin van de ¹⁹ e eeuw vond plaats geleid tot aanzienlijke veranderingen in de lokale sociale structuur. Aan de ene kant, ontstond er een klasse van de Letse boeren en een Letse bourgeoisie. Aan de andere kant, landloze boeren stroomden naar de steden die een stedelijk proletariaat. Deze sociale veranderingen in aanvulling op hoge geletterdheid en onderwijs gaf een vruchtbare voedingsbodem voor nationalistische ideologie die voor het eerst werd verwoord door de "Young Letse" beweging, en later opgenomen door de meer linkse 'New Current "beweging aan het eind ^van de 19 e eeuw.

Deze nationalistische dromen van zelfbeschikking kwam tot bloei aan het einde van de Eerste Wereldoorlog toen de People's Raad van Letland gebruikt de kracht vacuüm gecreëerd door een verzwakt Duitsland en de Oktoberrevolutie in Rusland en riep de onafhankelijkheid van Letland op 18 ^november 1918. De verklaring van onafhankelijkheid werd gevolgd door twee jaar van onrust en bleef vechten, waaronder de vorming van twee concurrerende Letse overheden: een door de Sovjet-Russische strijdkrachten, de andere door de Baltische Duitsers. De Republiek Letland werd uiteindelijk internationaal erkend in 1920.

De grondwet van de nieuw gevormde, democratische toestand van Letland, de Satversme, werd in 1922 aangenomen Echter, het nieuwe land niet democratisch te lang blijven. Als gevolg van de economische problemen als gevolg van de Grote Depressie in Letland, net als veel andere buurlanden, was er een autoritaire coup in de jaren 1930. Het hoofd van de staat van 1934 tot 1940 was Karlis Ulmanis, de voormalige premier, waarvan het belangrijkste doel is het creëren van een economisch succesvolle "Letse Letland".

De Tweede Wereldoorlog maakte een einde Letse onafhankelijkheid als, volgens de overeenkomst tussen de Sovjet-Unie en de nazi-Duitsland bekend als de Moltov-Ribbentrop Pact, Letland kwam onder de Sovjet invloedssfeer. De Sovjet-troepen bezetten Letland in 1939, en op de 5 augustus 1940 werd officieel de Letse Socialistische Sovjetrepubliek.

In 1941 werd Letland binnengevallen door het Duitse leger. Ontving vele locals deze verandering van de macht positief als gevolg van de zware verliezen geleden in de ene korte jaar van de Sovjet- regel dat de deportatie of de uitvoering van bijna 35 000 Letten zag. Tussen 1941 en 1944 Letland was een deel van de rijkscommissariaat ostland en de Duitsers vormden Letse eenheden in de Waffen-SS troepen. Hierdoor Letten vocht zowel in de Sovjet-Unie en de nazi-legers wat resulteert in het verlies van meer dan 200 000 levens tijdens de Tweede Wereldoorlog. Onder deze waren ongeveer 75 000 Letse joden die een belangrijke etnische minderheid eeuwenlang was geweest.

Met de nederlaag van Duitsland in 1945 Letland nogmaals kwam onder de Sovjet invloedssfeer. Verder deportaties, evenals collectivisering en Sovjetisering volgde in de jaren direct na de oorlog. Tijdens de Sovjet-periode Letland ook ervaren een golf van industrialisatie met nieuwe installaties en fabrieken worden gebouwd. Het personeelsbestand voor deze projecten werd aangetrokken uit heel de Sovjet-Unie en, zoals de Baltische staten had de meeste ontwikkelde economieën en de hoogste levensstandaard in de Sovjet-Unie, waren ze een aantrekkelijke bestemming voor arbeidsmobiliteit. Als gevolg, terwijl de bevolking van Letland bereikte een nieuw record van 2,7 miljoen mensen in 1990, het aandeel van de etnische Letten verlaagd van 75% voor de Tweede Wereldoorlog tot 52% in 1989. Letten waren etnische geworden minderheden in de zeven grootste steden van het land.

Dit Sovjetisering door immigratie aangewakkerd nationalistische sentimenten onder de lokale bevolking. Dus, als Michail Gorbatsjov aan de macht kwam in de late jaren 1980 en startte het beleid van decentralisatie, glasnost, en democratisering, in de Baltische staten die hervormingen maakte plaats voor de vorming van de nationalistische bewegingen die een grotere regionale autonomie en uiteindelijk een onafhankelijke staat aangevraagd. De eerste democratische verkiezingen in 1990 werden gewonnen door de pro-onafhankelijkheid krachten en resulteerde in de verklaring over het herstel van de onafhankelijkheid van de Republiek Letland op de ^4e mei 1990. Pogingen van de centrale regering omver te werpen de Letse autoriteiten waren mislukte en een adviserende referendum in 1991 bevestigd dat 74% van de bevolking gesteund onafhankelijkheid.

De onafhankelijkheid werd gedefinieerd niet als een van de oprichters, maar als een herstel van de Letse staat en, bijgevolg, burgerschap werd alleen gegeven aan de burgers van het interbellum republiek en hun nakomelingen. Dit betekende dat de Sovjet-tijdperk immigranten, ongeveer 600 000 mensen, werden staatloos gelaten. De naturalisatie proces had succes variëren: in 2014 waren er nog steeds ongeveer 250 000 mensen die het uitvoeren van de status van niet-burger, die samen 13% van de Letse bevolking. Vervolgens, burgerschap en etniciteit blijven problematisch verdeeldheid veroorzaken in de Letse politieke landschap.

Het herstel van onafhankelijkheid betekende ook een overgang naar democratie en een liberale economie. Het werd gezien als een terugkeer naar Europa en Letland getracht om te integreren in de westerse internationale organisaties. De belangrijkste doelstellingen van de toetreding tot de Europese Unie en de NAVO waren beiden in 2004. In 2014 bereikte Letland toegetreden tot de eurozone, ter vervanging van de nationale munt van de Letse lats met Euro. In de eerste helft van 2015 Letland houdt het voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie.

Riga

Riga was style = "color: # ff0000;"> opgericht in 1201 als de zetel van de aartsbisschop, die de kruistochten naar de Baltische staten leidde. De gunstige geografische ligging aan de monding van de rivier de Daugava Riga gepositioneerd op het kruispunt van de handel tussen West-Europa en de Russische land naar het Oosten. Aanvankelijk geregeerd door de Livonian Orde van Ridders, Riga werd een belangrijk lid van de Hanze van de handel steden.

In de loop der eeuwen na haar oprichting, heeft Riga geweest geregeerd door de Duitse kruisvaarders, de Pools-Litouwse Gemenebest, de Zweedse koning, en zelfs genoten van een korte status van een vrije stad in de 16e eeuw. In 1710 werd Riga veroverd door de Russische tsaar en tot aan de Eerste Wereldoorlog diende het als de regionale Centrum voor de tsaar administratie.

Riga kende een sterke stijging van de bevolking in de 19e eeuw als gevolg van de emancipatie van de lijfeigenen en industrialisatie. In het begin van de 20e eeuw was Riga de derde grootste stad in het Russische Rijk, haar grootste haven, en de handels- en industriële centrum van de regio. Met de oprichting van de Letse onafhankelijkheid op het einde van de Eerste Wereldoorlog, Riga werd de hoofdstad van de Republiek Letland.

De stad ervaren een nieuwe golf van toename van de bevolking en de industriële ontwikkeling na de Tweede Wereldoorlog. De toestroom van immigranten niet alleen nieuwe voorsteden toegevoegd aan de groeiende stad, het verminderde ook het aandeel van de Letten tot slechts 36% in 1989. In de jaren sinds deze aandeel is toegenomen, maar Riga blijft, zoals het altijd is geweest, een etnisch en taalkundig diverse stad. In 2014 was ongeveer 45% van Riga de bevolking etnisch Letse, terwijl ongeveer 40% van de bewoners waren etnisch Russisch. Een opmerkelijke aantal inwoners hebben ook Wit-Russisch, Oekraïense, Poolse en Litouwse etnische wortels.

Vandaag Riga blijft de economische en sociale hart van Letland. Het historische centrum van de stad is opgenomen in de UNESCO Werelderfgoed lijst en in 2014 Riga nam de rol van de Culturele Hoofdstad van Europa.

Diensten Aanbevolen