Łotwa

Na ziemiach dzisiejszej Łotwy zostały po raz pierwszy zasiedlony około 3000 pne. Pod koniec ¹² wieku plemiona bałtyckie były ostatnie pozostałe pogan w Europie iw 1198 roku papieża i cesarza wysłał pierwszy Krzyżowcy w regionie. Pod koniec lat 13 ^th wieku zamówień niemiecki krzyżowców była całkowicie podporządkowana ziemie, które stało się znane jako Inflantach.

Na początku 16 ^wieku protestancka reformacja pomógł doprowadzić do rozwiązania z liwski Konfederacji. W związku z tym, w okresie czasu pomiędzy koniec 16 ^wieku i na początku 18 ^wieku na terytorium współczesnej Łotwy i Estonii zostały podzielone pomiędzy Polsko-Litewskiej Wspólnoty Narodów, Szwedzki Brytania i Rosja. Księstwo Kurlandii na południowych brzegach Dźwiny był częściowo autonomiczne i służył jako wasal Rzeczypospolitej.

Podczas ¹⁸ wieku tereny nadbałtyckie były stopniowo włączone w Imperium Rosyjskim. Przez wieki lokalna administracja ziem nadbałtyckich nadal w rękach Niemców bałtyckich, potomkowie krzyżowców, którzy byli również dominującą warstw społecznych i ekonomicznych społeczeństwa.

Emancypacja chłopów pańszczyźnianych, które odbyło się na początku ¹⁹ wieku doprowadziła do znacznych zmian w strukturze społecznej lokalnej. Z jednej strony, nie pojawiły klasę łotewskich rolników i łotewski burżuazję. Z drugiej strony, bezrolnych chłopów przybywali do miast tworzących miejskiego proletariatu. Te zmiany społeczne, oprócz wysokich umiejętności i edukacji dał podatny grunt dla ideologii nacjonalistycznej, który został po raz pierwszy sformułowany przez "Young łotewskiego" ruchu, a później podjęta przy bardziej lewicowej "New Current" ruch na końcu ^19-tego wieku.

Te nacjonalistyczne marzenia samostanowienia zaowocowały pod koniec I wojny światowej, kiedy Rada Ludowa Łotwy użył mocy próżnia stworzony przez osłabienia Niemiec i rewolucji październikowej w Rosji i proklamował niepodległość Łotwy na 18 ^listopada 1918 roku Deklaracja niepodległości było po dwóch latach zawirowań i kontynuował walkę, w tym formowanie dwóch konkurujących ze sobą rządy Łotwy: jedna przez sowieckich wojsk rosyjskich, a drugi przez Niemców bałtyckich. Republika Łotewska została ostatecznie uznana na arenie międzynarodowej w 1920 roku.

Konstytucja nowo utworzona, demokratyczna stan Łotwy, Satversme, został przyjęty w 1922 roku jednak nowe państwo demokratyczne nie pozostanie na długo. W wyniku trudności gospodarczych spowodowanych Wielkiego Kryzysu na Łotwie, podobnie jak wiele innych krajów sąsiednich, nie było autorytarny zamachu w 1930 roku. Głowa państwa od 1934 do 1940 roku był Karlis Ulmanis, były premier, którego głównym celem było stworzenie udanego ekonomicznie "łotewski Łotwa".

II wojna światowa przyniosła kres Łotewski niezależności, ponieważ zgodnie z umową między ZSRR i nazistowskich Niemczech znany jako Pakt Ribbentrop-Moltov, Łotwa znalazła się pod sowieckiej strefie wpływów. Siły radzieckie zajęte Łotwa w 1939 roku, a na 5 sierpnia 1940 roku oficjalnie stał się Łotewska Socjalistyczna Republika Radziecka.

W 1941 roku Łotwa została zaatakowana przez wojska niemieckie. Wielu mieszkańców otrzymał tę zmianę władzy korzystny ze względu na ciężkie straty poniesione w krótkim roku radzieckiego jednym zasada, że ​​widział deportację lub wykonanie prawie 35 000 Łotyszy. W latach 1941 i 1944 roku Łotwa była częścią Komisariat Rzeszy Wschód i Niemcy tworzą łotewskich jednostek w żołnierzy Waffen-SS. W rezultacie Latvians walczył zarówno w radzieckich i hitlerowskich armii, powodująca utratę ponad 200 000 życie w czasie II wojny światowej. Wśród nich było około 75 000 łotewskich Żydów, którzy zostali ważną mniejszością etniczną od wieków.

Z klęsce Niemiec w 1945 roku Łotwa po raz kolejny znalazł się pod sowieckiej strefie wpływów. Kolejne deportacje, jak i kolektywizacji i sowietyzacji następnie w latach bezpośrednio po wojnie. W okresie sowieckiej Łotwie również falę industrializacja z nowych zakładów i fabryk w trakcie budowy. Zatrudnienie tych projektów została przyciąga z całego ZSRR, aw krajach bałtyckich miał najbardziej rozwiniętych gospodarek i najwyższe standardy życia w Związku Radzieckim, ale były atrakcyjnym miejscem dla mobilności na rynku pracy. W rezultacie, podczas gdy populacja Łotwie osiągnęła nowy rekord 2,7 mln osób, w roku 1990, odsetek Łotyszy etnicznych zmniejszona z 75% przed II wojną światową do 52% w 1989 roku Łotysze stał etniczna mniejszości w siedmiu największych miastach kraju.

Ten sowietyzacji przez imigrację napędzany uczucia nacjonalistyczne wśród miejscowej ludności. Tak więc, gdy Michaił Gorbaczow doszedł do władzy w latach 1980 i inicjowane polityka decentralizacja, głasnosti i demokratyzacji w krajach bałtyckich reformy te ustąpiły za powstawanie ruchów nacjonalistycznych, które ubiegały się większej autonomii regionalnej i ostatecznie niezależnej państwowości. Pierwsze demokratyczne wybory w 1.990 zdobyli sił niepodległościowych i doprowadziły w Deklaracji w sprawie przywrócenia niepodległości Republiki Łotewskiej na 4 ^maja 1990 roku próby rządu centralnego obalić władze łotewskie były Referendum nieskuteczne i doradztwo w 1991 roku potwierdził, że 74% populacji obsługiwane niezależność.

Niezależność nie została zdefiniowana jako założenia, ale jak przywrócenie państwa łotewskiego i, w konsekwencji, obywatelstwa została podana tylko dla obywateli Republiki międzywojennym i ich potomków. Oznaczało to, że imigranci czasów sowieckich, około 600 000 osób, zostali bezpaństwowcem. Proces naturalizacja się różnym powodzeniem: w 2014 roku było jeszcze około 250 000 ludzi, którzy wykonują status nie-obywatela, składające się na 13% populacji Łotwy. Następnie, obywatelstwo i pochodzenie etniczne nadal powodować problematycznych podziałów w łotewskiej sceny politycznej.

Przywrócenie niezależność myśli także przejście do demokracji i liberalnej gospodarki. Widać było jak powrót do Europy i na Łotwie starał się włączyć do zachodnich organizacji międzynarodowych. Głównymi celami przystąpienia do Unii Europejskiej i NATO byli osiągnął w roku 2004. W 2014 roku Łotwa dołączyła do strefy euro, zastępując waluty krajowej kurs łotewskiego łata z euro. W pierwszej połowie 2015 roku Łotwa sprawuje prezydencję w Radzie Unii Europejskiej.

Ryga

Ryga była style = "color: # ff0000;"> założona w 1201 roku jako siedzibę arcybiskupa który prowadził krucjaty w krajach bałtyckich. Dogodne położenie geograficzne u ujścia Dźwiny umieszczony Ryga na skrzyżowaniu w handlu między Europą Zachodnią a rosyjskie ziemie na wschodzie. Początkowo rządził przez rycerzy Zakonu Kawalerów Mieczowych, Ryga stała się ważnym członkiem Hanzy miast handlowych.

Przez wieki po jego powstania, Ryga została rządzony przez niemieckich krzyżowców, polsko-litewskiej Rzeczypospolitej, król Szwecji, a nawet cieszył się krótką status wolnego miasta w 16 wieku. W 1710 roku w Rydze został zdobyty przez cara Rosji i aż do I wojny światowej służył jako regionalny centrum dla administracji carskiej.

Ryga doświadczonych przypływ ludności w 19 wieku w wyniku emancypacji chłopów pańszczyźnianych i industrializacji. Na początku 20 wieku w Rydze był trzecim największym miastem w Imperium Rosyjskim, jego największy port i centrum handlu i przemysłu regionu. Z ustanowienia łotewskiej niepodległości pod koniec I wojny światowej, Ryga stała się stolicą Republiki Łotewskiej.

Miasto przeżywało kolejna fala wzrostu populacji i rozwoju przemysłu po II wojnie światowej. Napływ imigrantów nie tylko dodano nowe przedmieścia do rozwijającego miasta, ale również zmniejszyła odsetek Łotyszy do zaledwie 36% w roku 1989. W latach od tego proporcja wzrosła, ale Riga pozostaje, jak to zawsze było, etnicznie i językowo zróżnicowane miasto. W 2014 roku około 45% populacji etnicznych w Rydze był łotewski, natomiast około 40% mieszkańców była Rosjanką. Godnym uwagi ilość mieszkańców również białoruskie, ukraińskie, polskie i litewskie korzenie etniczne.

Dziś Ryga nadal serce gospodarczego i społecznego na Łotwie. Historyczne centrum miasta znajduje się w Lista Światowego Dziedzictwa UNESCO, a w 2014 roku w Rydze przyjęła rolę Europejskiej Stolicy Kultury.

Usługi Partnerskie