W dawnych czasach, osadnicy z starożytnej Grecji powstała kilka królestw miasto między 750 pne a 475 pne w Kourion, Soloi, Lapithos, Pafos, Salamis i Marion, rozpoczynając falę greckiego wpływ na Cyprze. Na wyspie rosły bogatego A nd wszedł klasyczny wiek, w którym to było z kolei rządzili kolejno przez Asyryjczyków, Egipcjan i Persów. Ten klasyczny Wiek zakończyła się śmiercią Evagoras, króla Salaminy, z rąk Persów w 381 pne.

Cypr ponownie wprowadzony do hellenizmem przez Aleksander Wielki, kiedy przejęła kontrolę nad królestwami miasta w 333 pne, choć później oddał Ptolemeusza Egiptu, a następnie przejęte przez Imperium Rzymskiego w 58 rpne. W tym okresie wyspa cieszył względny spokój i dobrobyt, a wielu r esidents przekształcony z poganizmu chrześcijaństwu.

Kiedy Rzym został podzielony Cypr stał się częścią potężnego Cesarstwa Bizantyjskiego aż gubernator Isaak Komninos ogłosił się cesarzem Cyprze i postanowił zaatakować króla Richarda Anglii. To Akcja zakończyła się Richard przejęciu wyspy, a następnie sprzedają je do Templariuszy, który następnie przekazał je do wydziedziczonych króla Jerozolimy, Guy de Lusignan.

Cypr następnie rozpoczął się okres prosperity, ale niepokoje zaczęły parzyć Wśród prawosławnych Greków, którzy byli technicznie swobodnie praktykować swoją religię, ale musiał odroczyć i hołd rzymskiej administracji Katolickiego. Wiele wycofał się górzystych obszarach wyspy w tym czasie ucieczki z obozu rządzącego.

Genua i Wenecja zwrócili uwagę na Cyprze w 15 wieku i walczyli o kontrolę nad głównymi miastami. Genua zajętych Famagusta i trzymał go przez prawie 100 lat, ale wyspa została ostatecznie oddał do Wenecji, zanim w końcu spada do rozszerzenie Imperium Osmańskie w 1570s.

Po wiekach panowania tureckiego, Turcja i Wielka Brytania podpisały porozumienie w 1878 roku na warunkach, które Turcja zachowa suwerenność Cypru, ale Brytania przejmie administracji wyspy, ponieważ Wielka Brytania potrzebowała strategiczny przyczółek na Bliskim Wschodzie, aby mieć oko na Lewantu i Kaukazu.

Podczas I wojny światowej, Wielkiej Brytanii oświadczył wręcz kontrolę nad wyspą, przepis, który został formalnie uznany przez Treat w Lozannie w 1923 roku Zakłada się, że populacja grecki Brytania pomogłoby im w końcu osiągnąć zjednoczenie z Grecji kontynentalnej (Ruch na rzecz cypryjskiej i greckiej unifikacji nazwano „Enosis”), dlatego z zadowoleniem panowania brytyjskiego, ale Turcy cypryjscy nie lubił trzymać Brit kolonizacja owski.

Ruch pro-Enosis nabrała tempa w 1950 roku wraz z utworzeniem Organizacji Narodowej cypryjskiej Walki (Ethniki Organosi tou Kypriakou Agona). Organizacja odpowiedzialna za serię ataków na administrację Brytanii oraz wszystkich innych przeciwników Enosis.

Grecja i Turcja zwiększyła swoje zaangażowanie na wyspie i gdy Grecy walczyli Enosis, strona turecka walczył do podziału wyspy.

W 1959 roku grecki Cypryjski przywódca religijny arcybiskup Makarios III spotkał się z przywódcą Turków cypryjskich Faisal Kucuk w Zurychu, wraz z greckich i tureckich przywódców i przedstawicieli brytyjskiego rządu, w celu omówienia cypryjskiej niezależność, tak długo, jak nowo ustanowiony naród nie zgodził się wejść w związki polityczne i gospodarcze z Turcji czy Grecji, lub być podzielona. Po wojnie 4 lat i mnóstwo spotkań i traktatów, Cypr wreszcie otrzymał pełną niepodległość od Wielkiej Brytanii w 1960 roku.

Usługi Partnerskie