Zuid-Afrika heeft drie hoofdsteden: Cape Town, de grootste van de drie, is de wetgevende hoofdstad; Pretoria is de administratieve hoofdstad en Bloemfontein is de juridische hoofdstad. Zuid-Afrika heeft een tweekamerstelsel Parlement: de Nationale Raad van Provincies (de Eerste Kamer) heeft 90 leden, terwijl de Nationale Vergadering (de Tweede Kamer) heeft 400 leden. Leden van de Tweede Kamer worden gekozen op een bevolking basis van evenredige vertegenwoordiging: de helft van de leden worden gekozen uit de nationale lijsten en de andere helft worden gekozen uit provinciale lijsten. Tien leden gekozen elke provincie te vertegenwoordigen in de Nationale Raad van Provincies, onafhankelijk van de bevolking van de provincie. Verkiezingen voor beide kamers worden om de vijf jaar gehouden. De regering wordt gevormd in de Tweede Kamer, en de leider van de grootste partij in de Nationale Vergadering is de voorzitter.

De primaire bronnen van Zuid-Afrika recht zijn Romeins-Nederlandse mercantiele recht en persoonlijke recht (uitgevaardigd door de Nederlandse East India Company), samen met Engels gemeenschappelijke en statutaire recht, het bewijs van de invloed van de Nederlandse vestiging en Britse kolonialisme. Romeins-Nederlands recht werd opgelegd vóór de codificatie van het Europese recht in de Code Napoleon en is vergelijkbaar in vele manieren om Schots recht. Dit werd gevolgd in de 19e eeuw door Engels recht. Vanaf 1910 met de eenwording, Zuid-Afrika had zijn eigen Parlement, dat wetten aangenomen die specifiek voor Zuid-Afrika, voortbouwend op die eerder gepasseerd voor de individuele deelnemer kolonies.

Wanneer de apartheid in 1994 beëindigde, de Zuid-Afrikaanse regering de geïntegreerde voorheen zelfstandige en semi-onafhankelijke Bantoestans in de politieke structuur van Zuid-Afrika. Daartoe afgeschaft het de vier voormalige provincies van Zuid-Afrika (Cape Province, Natal, Oranje Vrijstaat en Transvaal) en vervangen door volledig geïntegreerd met negen provincies. De nieuwe provincies zijn meestal veel kleiner dan de oude provincies, wat in theorie geeft de lokale regeringen meer middelen te verdelen over kleinere gebieden. De negen provincies worden verder onderverdeeld in 52 districten: 6 grootstedelijke wijk en 46 gemeenten. De 46 gemeenten wijk worden verder onderverdeeld in 231 lokale gemeenten. De wijk gemeenten bevatten ook 20 district beheer gebieden (meestal spel parken) die direct worden geregeld door de wijk gemeenten. De zes stedelijke gemeenten de taken van zowel de wijk en lokale gemeenten. De provinciale structuur is beschreven in de grafiek hieronder:

Huidige Zuid-Afrikaanse politiek wordt gedomineerd door het Afrikaans Nationaal Congres, dat ontvangen 69,7% van de stemmen tijdens de laatste algemene verkiezingen in 2004 en 66,3% van de stemmen in de 2006 gemeentelijke verkiezingen. De huidige president van Zuid-Afrika is Kgalema Motlanthe, die vervangen Thabo Mbeki op 25 september 2008. Mbeki volgde voormalig president Nelson Mandela in 1999, en werd herkozen voor een tweede termijn van vijf jaar in 2004, maar kondigde zijn ontslag op 20 september 2008. De belangrijkste uitdager van de regel van het ANC is de Democratische Alliantie Partij, die 12,4% van de stemmen in de verkiezingen van 2004 en 14,8% in de verkiezing 2006 ontvangen. Helen Zille, (verkozen 6 mei 2007), is de partijleider, de vorige leider werd Tony Leon. De voorheen dominante Nieuwe Nationale Partij, die de apartheid ingevoerd door zijn voorganger, de Nationale Partij, koos om te fuseren met het ANC op 9 april 2005.

Andere belangrijke politieke partijen vertegenwoordigd in het parlement zijn de Inkatha Freedom Party, die voornamelijk Zulu kiezers vertegenwoordigt, en de Onafhankelijke Democraten, die duurde 6,97% en 1,7% van de de stemming respectievelijk in de verkiezingen van 2004. Sinds 2004 heeft het land had vele duizenden populaire protesten, sommige gewelddadig. Veel van deze protesten werden georganiseerd door de groeiende onrust in de uitgestrekte sloppenwijken die Zuid-Afrikaanse surround steden.

Sinds het einde van de apartheid, is Zuid-Afrikaanse politiek zich op haar Afrikaanse partners, met name in de Southern African Development Community (SADC) en de Afrikaanse Unie. Zuid-Afrika heeft een belangrijke rol gespeeld als bemiddelaar in Afrikaanse conflicten over de afgelopen tien jaar, zoals in Burundi, de Democratische Republiek Congo en Zimbabwe. Aangezien de Unie van Zuid-Afrika, Zuid-Afrika was een stichtend lid van de Verenigde Naties en de toenmalige premier Jan Smuts schreef de preambule van de grondwet. Zuid-Afrika is op dit moment een niet-permanent lid van de VN-Veiligheidsraad, die onlangs het aantrekken controverse door te stemmen tegen een resolutie kritiek op de regering van Myanmar (Birma) in 2006 en tegen de tenuitvoerlegging van de sancties tegen Zimbabwe in 2008.

Zuid-Afrika is een lid van de Groep van 77 en voorzitter van de organisatie in 2006. Zuid-Afrika is ook lid van de Zuid-Atlantische vrede en samenwerking Zone, Zuid-Afrikaanse Douane-unie, Wereldhandelsorganisatie, Internationaal Monetair Fonds, de G20 en de G8 +5. De Zuid-Afrikaanse strijdkrachten, bekend als de South African National Defence Force ( SANDF), werd opgericht in 1994. Voorheen bekend als de South African Defence Force (SADF), de nieuwe kracht is een all vrijwilliger leger en bestaat uit de krachten van de oude SADF, evenals de krachten van de Afrikaanse nationalistische groepen, namelijk Umkhonto we Sizwe (MK), Azanian People's Liberation Army (APLA), en de voormalige Thuisland verdediging krachten. De SANDF is onderverdeeld in vier takken, de Zuid-Afrikaanse leger, de Zuid-Afrikaanse luchtmacht, de Zuid-Afrikaanse marine, en de Zuid-Afrikaanse Military Health Services.

In de afgelopen jaren is de SANDF een belangrijke vredesmacht in Afrika, en is betrokken geweest bij operaties in Lesotho, de Democratische Republiek van de Congo en Burundi, onder andere. Het heeft ook deelgenomen onder de multi-nationale VN-vredesmacht. Zuid-Afrika begon zijn kernwapenprogramma in de jaren 1970 en kan een kernproef uitgevoerd over de Atlantic in 1979.It is het enige Afrikaanse land te hebben met succes ontwikkeld kernwapens. Het is uitgegroeid tot het eerste land (gevolgd door Oekraïne) met nucleaire capaciteit om vrijwillig afstand te doen en zijn programma te ontmantelen en in het proces ondertekende het Nucleaire Non-proliferatieverdrag in 1991

Nuttig adres

• Grondwettelijk Hof van Zuid Afrika

Diensten Aanbevolen